13 yaşındaki halinizi bir hatırlayın. Yukarıdaki gibi bir çocuktunuz işte. Yalnız bu çocuk biraz farklı, kendisi Pekin'de madalya için atlayacak babası yaşındaki bir adamla birlikte. Senkronize atlama dalında yarışacak bu genç dimağ, madalya hedefi koymak için erken olduğunu söyledi bir de, ağlayacaktım resmen. Biz neden böyle sporcular yetiştiremiyoruz? Neden bizim olimpiyat şampiyonumuz, ülkesine döndüğünde sporu ileri götürmek için adım atmak yerine ATV Ana Haber'de Ali Kırca'nın karşısında saçmalamayı tercih ediyor. Nasıl birkaç istisnai isim dışında hepsi birer egomanyak oluyor? Bilmiyorum bu soruların cevabını gerçekten. Belki hayat henüz yeterince kötü davranmadı Küçük Tom'a! O da büyüyünce The Sun'a manşet olacak, "Antrenörüm beni antrenmanlar sırasında taciz etti" diyecek kameralar karşısına geçip, ağlayacak falan. Bunlar olduktan sonra doping cezası alacak, yine de Britanya onu Olimpiyat Oyunları'na gönderecek. Dwain Chambers'a yaptığı gibi tıpkı... Olmayacak tabi bunlar. Ama Britanya'daki spor kültürüne bakıyorum da, hak etmediğimiz kadar gerideyiz bugün.
Neyse Nurcan Taylan değil bu yazının öznesi, Tom Daley. Bunu sonuna kadar da hak eden bir sporcu. Bütün ailesi Tom'u izlemek için Çin'de olacak, ne kadar büyük bir gurur olacak onlar için. Tom ise olur da bir madalya kazanırsa, madalyadan çok yanında verdikleri Olimpiyat maskotuna sevinecek belki de. Henüz 14 olmamış bir çocuk o, ama çok büyük bir çocuk...
"An Olympic medal is the ultimate in anyone's career - and they only come round every four years. It's what you dream of, it's something I've always wanted - and I don't know what I'd do if it was to come true."
Antrenörlerinden Steve Foley de şöyle demiş, bu da güzelmiş:
"Rafael Nadal probably thought Tom was a ball boy, but I wouldn’t be surprised if by the end of these Olympics he knows who he is."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder