Hollanda'da, Assen'daydı MotoGP bu hafta. Uzun zamandır Formula 1'den daha cazip geliyor MotoGP bana. Göz zevkine daha fazla hitap ettiği kesin. Belki mekanik açıdan F1 mükemmeliyeti taşımıyor araçlar, ama benim için daha önemli olan makinelerden çok ona hükmedenler olmuştur her zaman. Bu haftaki yarışın birçok hikayesi vardı yine. Ancak başlık için ilham aldığım Colin Edwards'ın hikayesi. Edwards yarışa son çizgide başladı. Daha ilk turda Valentino Rossi ile Randy de Puniet hemen önünde çarpıştı, o da The Doctor'a veya motoruna zarar vermemek için neredeyse durdu pist üzerinde. Daha bu şoku üzerinden atlatamadan bu sefer Alex de Angelis kontrolünü kaybetti önünde, Edwards'ı da yarış dışı bırakmasına ramak kalmıştı. Bu andan sonra Edwards yaptığı açıklamada 8. veya 9. sıra için sürdüğünü itiraf ediyor. Ancak yaptıkları pek de öyle gözükmedi yarış sırasında. Toseland, Nakano, Vermeulen, Lorenzo ve Dovizioso. Son üç ismi neredeyse aynı tur içerisinde geçti zaten. Müthiş bir konsantrasyonla saldırdı. Ancak yapabileceği en iyi derece dördüncülük gibi gözüküyordu. Hayden da, Pedrosa da görünürde değildi. O, bunları düşünmedi ve aynı azimle motorunu sürdü. Sonuç mu? Start-finiş düzlüğünde benzin probleminden ötürü yavaşlayan bir Hayden ve kürsüyü elde etmiş bir Edwards. 2006'da yine bu pistte, motorunu ilk zaferine doğru sürerken Hayden'ın yaşadığının bir benzeri gelmişti başına. "Assen'ın bana bir borcu vardı, onu ödedi" demiş Colin. Bu üçüncülüğün farklı bir üçüncülük olduğunu anlatan sözlerini de verelim madem.
"Third is never a win, but this feels as good as one. I remember how disappointed I was with third in Le Mans and I feel much better with this after what happened. I thought I had a good start and was fifth or sixth when Valentino got tangled with Randy de Puniet and he crashed. I might have gone left but I knew Valentino was on the ground and I didn’t want to run over him or his bike and I just stopped. The next thing I know is I’m dead last and then Alex de Angelis went down soon after and I lost a bit more ground. I just decided to get my head and push. I thought I’d rather be in the gravel than riding round for eighth or ninth. I started picking guys off and before I knew it I was on the back of the group fighting for fourth. I just kept pushing myself to go faster and the next thing I’m fourth. I could see Nicky and Dani in the distance and all I did was ride as hard as I could and my Tech 3 guys gave me a great bike today. Michelin had some great tyres so I started to hammer away at Nicky. I thought if I kept applying pressure he might make a mistake and if I hadn’t kept pushing as hard as I did then I might not have been close enough to pounce on Nicky. I’d settled for third but as I came out of the chicane he was sat up, and I couldn’t believe it. I guess that’s karma corner after 2006. This place owed me something after I crashed a couple of years ago with my first win in sight, and I’m really happy with third just because in the way I achieved it. It’s hard to get on the podium at any time in MotoGP, so to do it from last is a great feeling."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder